[ Pobierz całość w formacie PDF ]
do klasztoru, kiedy był w wieku pazia... Wezwanie niebios obiera czasem
przedziwne Å›cieżki.... Co prawda, Bérenger chciaÅ‚ jedynie spÅ‚acić coÅ›, co uważaÅ‚
za swój dług: stać się zakonnikiem, by odpokutować za samotną śmierć swego
pana...
Wzniosła oczy do nieba, czekając na jakiś znak. Było piękne, czyste,
zwiastujące spokój i szczęście. To nie było niebo rozpaczy, a w jego ciepłych,
różowych odblaskach ogarniających przyrodę Katarzyna wyczytała rodzaj
obietnicy...
Zdało jej się, że ponad przestrzenią dochodzi do niej pełen przekonania
głos Sary, która pierwszego dnia oblężenia Montsalvy powiedziała:
Pan Arnold wróci!!!
Niestety... Nie uściśliła wtedy... w jakiej postaci powróci, podkreśliła
tylko, że Katarzyna jeszcze niejedno przez niego wycierpi...
Dzwony w zamkowej kaplicy uśpionego zamku rozdzwoniły się na
jutrznię. Strażnicy odpowiedzieli sobie z wieży do wieży... gdzieś w oddali
odezwał się róg wzywający ludzi do codziennego znoju.
Walter, zmożony snem, przebudził się, przeciągnął się i ziewając spytał:
Czy już czas?
Zamiast odpowiedzi Katarzyna wskazała na słońce, które wyłaniało się
nad zielonym morzem koron drzew. W istocie, nadeszła pora! Po długim
oczekiwaniu...
Jaką przyszłość zwiastowało to słońce dla pani de Montsalvy?
Odnalezioną miłość w schronieniu męskiej piersi ukochanego mężczyzny... czy
też smętny los kobiety w czerni, żyjącej w osamotnieniu w swoich włościach, o
pół drogi od nieba, stanowiącego jej ostatnią nadzieję, i od ziemi, gdzie
kochający lud, dumny, lecz uparty, nadal zapisywałby własną krwią i własnym
znojem piękną historię krainy owerniackiej?
Wiedziała, że odpowiedz nie należy do niej, lecz tym razem nie
próbowała przeciągnąć losu na swoją stronę nowymi błaganiami. Ich czas minął.
Z prostotą i skromnością oddała się silniejszemu od siebie:
Niech stanie siÄ™ wola twoja, Panie...
Z samozaparciem odwróciła wzrok od domu notariusza, gdy tymczasem
zwodzony most opadał z grzmotem pioruna...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]